Viana aan de zipline

Gisteren had ik een zipline tour geboekt voor mezelf. Dit ben ik gaan doen in Kualoa Ranch, ook wel Jurassic Valley genoemd. Omdat hier in dit gebied ontzettend veel films zijn opgenomen waaronder Jurassic Park films, maar ook Jumanji, 50 first dates, king Kong en zelfs Nemo en Viana 😉

Ik heb echt een super ervaring gehad. De zipline was heel erg leuk, maar het was vooral het uitzicht die het speciaal maakte. Hier heb ik echt van kunnen genieten. En dat was voor mij ook een van de redenen waarom ik graag naar Hawaï wilde reizen. Niet alleen het warme weer of mooie stranden maar ook de mooie groene bergen. Ik voel me dan ook af en toe net Viana. Als ik die grote groene bergen zie en de kippen en hanen hier over de straten zie rennen. Want dat verbaast me dus nog steeds elke keer. Er lopen hier evenveel kippen en hanen over straat als er bij ons duiven en katten lopen. 😅

Maar toen ik in de bus zat, onderweg naar Kualoa voelde ik me wel heel erg klein tussen die grote bergen, maar vooral dankbaar dat ik dit mag zien en meemaken. In HAWAÏ!!! Ik ben zo blij dat ik hier mag zijn. 

Dit gevoelde overheerste gisteren gelukkig heel erg. Want er werd me een paar keer heel verbaast gevraagd of ik alleen reisde. Gezien de hoeveelheid mensen op Hawaï die hier alleen op reis zijn, verbaasde het mij dat het deze mensen verbaasde dat IK alleen op reis ben, maar goed. Zoals ik al zei ik ben blij dat het dankbare gevoel overheerste, waardoor ik niet zo heel erg onzeker werd door deze vragen. 

Maar nu we het toch over onzekerheid hebben, laat me even eerlijk zijn.... 

Het klopt dat ik op Hawaï ben en dat het hier warm is en er veel palmbomen zijn. En noem het maar op wat je nog meer kan bedenken dat hoort bij een paradijs. Maar dit betekent niet dat ik me ook altijd paradijselijk voel. Als dat al een gevoel is, zo niet dan nu wel. 

Ik heb vanaf het begin van me reis tot nu in een achtbaan gezeten aan emoties en gedachtes. Wacht nee, niet alleen een achtbaan, eerder een heel pretpark. Het ging echt alle kanten op. Het ene moment ben ik blij en dan gespannen en gestresst en dan opeens moe, boos en teleurgesteld. Maar eenzaamheid is er ook af en toe geweest. En dan vraag je je af: 'hoe dan? Je slaapt in een hostel met 5 andere op een kamer!' Nou gewoon zo dus, door met 5 andere die je niet kent op een kamer te gaan slapen in een land waar je niet bekend bent.

Maar laten we ook vooral even niet mijn keuzestress vergeten. Als mijn keuzestress een persoon zou zijn geweest die ik had mogen meenemen in me koffer, nou dan had die nu de tijd van z'n leven gehad. Bemoeit zich overal mee! Wil je thee of wil je koffie? Wil je havermout of wil je yoghurt bij je ontbijt? Gaan we lopen of pakken we de bus? Gaan we zitten of gaan we liggen? En dan heb ik je nog niet vertelt hoeveel belangrijke keuzes ik moest maken, waar mijn keuzestress een grote rol in heeft gespeeld.

Ik weet gelukkig dat ik moet ademen om te kunnen blijven leven, anders had ie zich daar ook nog mee bemoeit.

Ja, ik heb het af en toe zwaar hier in Hawaï. Ik hoop dat ik me keuzestress in ieder geval hier achter kan laten als ik volgende week terug vlieg. 

Zoals vandaag: 

Ik slaap nog steeds slecht hier, deels vanwege de jetlag deels doordat we met veel mensen op een kamer liggen en ik last heb van hun energieën. Dus ik schrik weer eens om 7 uur in de ochtend wakker en bedenk me dat ik nu wel van 8 tot 13 Oktober Maui heb geboekt, maar dat ik ook nog Kauai wil zien voordat ik de 13de terug vlieg. Dit bedacht te hebben, zorgt er uit eindelijk voor dat ik de komende 4.5 uur alleen nog maar bezig ben met het zoeken en boeken van een vlucht naar Kauai, een excursie ter plekke en een hotel voor te overnachten. En met zoeken en boeken bedoel ik dus in gevecht met mijn keuzestress gaan. Want ja, wat is nou beter 9.20 uur vertrekken of 9.40 uur. Wereld van verschil natuurlijk. Moet ik nu een excursie boeken van 3,5 uur snorkelen en zeilen of 4 uur snorkelen en zeilen. Ik bedoel weet je wat je allemaal kan doen in een half uur tijd!? Zowel van de boot af als op de boot! 

Dit klusje duurt dus zolang en kost me zoveel energie, dat wanneer ik mijn laptop dichtklap nadat alles al is geboekt, ik breek en uitbarst in tranen en zelfmedelijden. Ja echt, ik heb het af en toe zwaar in Hawaï. Dat zie je niet op die mooie Instagram foto's hè.. 

Gelukkig heb ik heel veel lieve mensen thuis die elke moment voor me klaar staan als ik een luisterend oor nodig heb of even iemand die tegen me zegt: 'kom op meid je kan dit! Sterker nog, je hebt het net allemaal al geboekt nu mag je relaxen!' Want schijnbaar kan ik dat zelf niet meer tegen mezelf zeggen.

Dit hele gedoe zorgt er nu dus wel voor dat ik me dagje strand en niks doen mis. Het is ondertussen al half 3 wanneer ik me tas 3x opnieuw heb ingepakt voor naar het strand (keuzestress wilde weer meedoen).

Ik besluit met de bus te gaan, want ja ik kan dat! Blijkt dat ik dat niet helemaal kan. 1x verkeerde halte, maar gelukkig geen bus gemist, 1x juiste halte (dacht ik dan) en wel bus gemist. Vervolgens sta ik dus een uur op een bus te wachten die me 5 minuten verder moet afzetten (10 minuten op loop afstand van waar ik een uur heb gewacht op de bus). Ik voel me een ei. Die die kip zojuist op straat heeft gelegd. Maar goed, hoe dan ook, IK BEN ER! Mijn eerste strand dag sinds dat ik hier ben. Jammer dat het al 16.00 uur is en dat het bewolkt is, maar even goed ik ben er! Zon of geen zon ik ga het water in. Ik ga me keuzestress verzuipen hier in de zee, ik moet ervan af. Ik weet niet of het is gelukt, maar ik weet wel dat me tepels eraf vallen van de kou. Maar dat boeit niet, ik ben er! Dat is alles wat ik nu nog kan denken. Het water is mooi turquoise, het uitzicht weer prachtig en het zand lekker zacht. Ik geniet nog even voor me rit naar het hostel weer begint. En ik me tas moet inpakken omdat ik morgen naar Maui vlieg, jeej!