Ritje met Don Herman

Weet je nog toen ik schreef over de kamer waar ik in slaap? Half gemetselde muren en de rest met vliegennetten naar boven toe?
Juist. Deze houden dus schijnbaar geen regen en zandstormen tegen midden in de nacht. Wat dus gebeurde donderdag nacht. Het waait hier de hele week al best wel hard. Opzicht niet vervelend omdat je dan langer in de zon kan liggen en het houdt de muggen en beetje op afstand. Maar aan de andere kant ook best vervelend als tijdens het eten je bord, tafel en\of stoel wegvliegt. Niet alleen dat, maar mijn bed lag ook onder het zand toen ik er donderdagavond in wilde stappen. Gezien ik te moe was en het sowieso geen zin had dit op te lossen, heb ik het hoognodige weggeveegd en ben ik er in gaan liggen. Om 01.50 uur schrik ik wakker van de storm buiten en regen in me gezicht terwijl ik in bed lig. Doordat het zo hard regende en waaide, waaide de regen zo me kamer in. Geen muren weet je nog?

Ik ben vlug opgestaan om me spullen te redden die absoluut niet nat mogen worden. Maar waar ga ik ze bewaren? Ik besluiten dat onder me laken in bed de beste optie is. Dus daar lig ik dan, in bed met mijn laptop, telefoon en tas, met me hoofd onder de deken. Want wat moet ik anders doen? Het enige wat ik nog kan hopen is dat de zee niet stijgt, want mijn kamer is misschien nog geen 20 meter van het water af. En dan gaat mijn laken me ook niet meer helpen ben ik bang. Bedenk je even dat het in de tussentijd dus gewoon pikkedonker is overal, ik zie nog geen hand voor ogen, alles op de tast. Ik voel me op het moment iets minder dankbaar voor de kamer waar ik in slaap. Maar goed ik probeer maar te gaan slapen, met me hoofd onder mijn laken knuffelende met mijn spullen.

De volgende ochtend, waait het nog steeds erg hard. Het originele plan was om op een boot te gaan varen ergens waar je allerlei dieren van dichtbij kunt bekijken. Ik en ook gelukkig de andere, vinden dit een minder goed idee. Dus we blijven in het retreat voor vandaag. Vind ik eigenlijk ook wel fijner want dit is mijn laatste dag hier. Ik voel me een beetje verdrietig, want aan de ene kant wil ik niet eerder weg, maar aan de andere kant wil ik ook graag naar huis. Ik voel dat ik onbewust in deze dagen toch best een bijzondere band heb gekregen met deze 4 vrouwen. Niet perse allemaal, maar in het speciaal met Suzanne en Lana. Zij voelen het zelfde, kom ik achter.

Dit rare verdriet maar toch fijne gevoel houdt de hele dag aan en trekt door naar de zaterdag. Het voelt een beetje alsof je voorgoed afscheid gaat nemen van iemand die je heel erg dierbaar is. Nog nooit gedaan eerlijk gezegd, gelukkig maar ook, maar ik stel me voor dat het zo moet voelen. Ik wil huilen, maar ook heel veel knuffelen, maar ook heel veel plezier met ze maken in de laatste uurtjes. 
Gelukkig is er wat afleiding in de morgen met Acro Yoga. Daarna het ontbijt en nog gezellig na tafelen. Dus plezier maken samen, kan afstrepen. 
Later wanneer ik in de zon lig met me boek, komt Suzanne met een klein briefje heel lief ingepakt met wat palmboom bladeren. Wat ze in het briefje heeft opgeschreven raakt me en maakt me aan het huilen. Dit volgt zich natuurlijk op met een oprechte stevige knuffel. Ook dat kan ik nu afstrepen. 

Ik besef me dat ik deze week naar de retreat ben gekomen met het idee dat ik bepaalde zaken uit het verleden ga oplossen of loslaten. Toen ik hoorde dat bepaalde activiteiten niet door zouden gaan, was de teleurstelling groot. Ik had me erop ingesteld dat ik het wel ging zien wat er ging gebeuren. Misschien me gaan focussen op mezelf en kijken wat ik er uit kan halen. 
Nu op de laatste dag vallen de puzzelen stukjes op hun plek. Wat ik nodig had, zijn deze mensen die ik in principe niet ken en zij mij niet. Mensen die oordeel vrij met mij samen ergens hun tijd willen doorbrengen en aan het eind hier plezier aan hebben beleefd. Hetgeen waar ik altijd mee bezig ben in me hoofd is wat mensen van mij denken en of ik wel aardig en lief genoeg voor ze ben. Ben ik niet te veel? Irriteer ik ze niet of vinden ze me vervelend misschien? Ik beantwoord deze vragen meestal zelf al met een negatief antwoord.

Ik heb in deze week verschillende dingen gehoord over mezelf. Nogmaals, deze vrouwen kennen mij niet, mijn verhalen niet, mijn verleden, heden of toekomst niet. En toch kreeg ik verschillende lieve dingen van ze te horen door de week heen, die precies de juiste snaar raken.

you are a firecracker

good mom 

strong, despite any inner thunderstorms you have

beautifull 

brave 

bubbly 

love to hear you speak 

Therapist     (deze kon natuurlijk niet missen) 

Deze woorden vallen me nu pas in. Hier heb ik niet om gevraagd en het was geen opdracht, maar toch werd het gezegd. In het verleden heb ik juist vaak het tegenovergesteld gehoord. En ben daar in gaan geloven. Daarom voelt dit afscheid voor mij dan ook zo onrealistisch, ongekend of onwennig. Ik weet niet eens hoe ik het moet omschrijven. Ik kan niet begrijpen dat iemand echt verdriet heeft van het feit dat ze afscheid van MIJ moeten nemen. Ze kennen mij niet eens! Maar tegelijkertijd geeft het een fijn en warm gevoel dat er mensen zijn die me dus echt mogen. En dat wat ik altijd over mezelf denk helemaal niet waar is.
Dat maakt me ook verdrietig. Ik ben me eigen pestkop geweest. Het is misschien dan wel zo dat het ergens vandaan komt, dat klopt. Maar ik hou het zelf in stand, ook in de tijd waarin ik er eigenlijk al achter ben dat het niet waar is wat ze zeiden. Het was voor mij niet overtuigend genoeg dat het misschien anders kon zijn, dan wat ikzelf over mezelf dacht. Tijd dat ik dat ga loslaten en hier achterlaat in Sian Ka'an.  
Het afscheid is emotioneel en ik heb nog nooit zoiets meegemaakt, laat staan als het om mij gaat. Het lukt me nog niet helemaal om het te beseffen op het moment zelf. 

Don Herman haalt me op bij het Dharma house om me vervolgens 3 uur later af te zetten in Cancun. Halverwege de rit zetten we 2 andere mensen die een uurtje meereden af. Waarna ik dus met Don Herman, de alleen Español - hablo-ende taxi chauffeur achterblijf. Met handen en voeten, althans ik, hij niet zo, kom ik erachter dat hij wilt dat ik hem met de GPS de weg navigeer naar mijn hostel in Cancun. 

De daarop volgende twee uur zit ik een beetje voor me uit te staren uit het raam naast hem in de bijrijder stoel. En hij Spaans schreeuwend tegen zijn telefoon. Hij krijgt nogal wat berichten binnen die hij moet beantwoorden via voice-app. Als hij dat niet aan het doen is, dan zingt hij een mooi Spaans lied of trekt zijn oor haren eruit of doet arm oefeningen, gezien hij al 79 jaar is en misschien wat stijfjes wordt van het lange rijden, begrijpelijk. 
Ergens onderweg stoppen we opeens langs de snelweg, voor een plas pauze voor Don Herman en meteen even olie bijvullen. Dit doen we door de banken waar we op zitten opeens omhoog te tillen schijnbaar. Daaronder verschijnt opeens de motor van de bus, waarvan ik de warme dampen in me gezicht krijgt, omdat ik de bank omhoog houdt. De dop die opengedraaid moet worden voor de olie bij te vullen draait niet goed open, maar daar heeft Don Herman een oplossing voor. Een ongeopend blikje Jalapeños, een paar keer er tegen aan slaan en hij is open. Zo doe je dat gewoon. Na het bijvullen maakt hij de dop van de tank nog even schoon aan zijn witte shirt wat hij aan heeft en draait hem vervolgens dicht. We kunnen verder! 

In de avond kom ik aan in Cancun en maak me klaar voor me terugreis morgen naar Amsterdam. Ik heb het gehad, nu wil ik naar huis. Ik mis me thuis, Jaylina, me vrienden en me eigen vertrouwde omgeving weer. 

Tot snel!