kokosnoten regen en chihuahua's

Zoals ik al eerder aangaf verloopt het retreat niet helemaal zoals verwacht. 
Chrissy, een van de organisatoren, heeft een paar uur van te voren aangegeven dat ze niet gaat komen. Dit omdat ze liever thuis wilde blijven voor haar nieuwe vlam. Niet alleen dat ze vervolgens ook geen excuses hiervoor wilde aanbieden, maakte ze het erger door ons aan te geven dat hier een les uit moeten nemen en kijken hoe we beter met teleurstellingen kunnen omgaan. Want ja, dat was nou eenmaal het probleem en zij zou het ons ook gegund hebben andersom. Ik laat natuurlijk deze kans niet voorbij gaan om haar te laten weten dat ik haar ontzettend onprofessioneel vindt en dat ik haar aanraad zelf ook een retreat te boeken voor haar eigen issues. En verder wil ik eigenlijk niet meer mijn week hier door haar laten beïnvloeden. Ik ben op een ontzettend mooie locatie en probeer er voor mezelf nog wat uit te halen wat voor mij waardevol is. 

En nu ik een paar dagen verder ben, kan ik ook zeggen dat ik dat gedaan heb. Belangrijkste les is misschien toch wel dat ik niet perse een andere persoon nodig heb om mij te helpen verder te komen in mijn ontwikkeling. Het is fijn als er iemand is of als iemand zijn hulp op bepaalde manier kan aanbieden. Maar uiteindelijk doe ik het zelf en kan ik het ook zelf. Ik heb in het verleden al veel alleen moeten doen en doe dat nog steeds. Begrijp me niet verkeerd, ik heb nu sinds kort heel veel lieve mensen om me heen verzameld die meteen voor me klaar staan als ik hun hulp nodig zou hebben. Hier ben ik meer dan alleen maar dankbaar voor. Ik voel me rijk met hun aan me zijde. Maar uiteindelijk ben ik degene die het moet doen of er doorheen moet komen. Ik voel me daarom ook best wel een beetje trots voor wat ik tot nog toe heb bereikt, al is het in de ogen voor een andere misschien niets, voor mij voelt het alsof ik de Mount Everest heb beklommen, of nog doe soms. 

Ondanks dat ik hier niet de diepgang krijg die ik dacht nodig te hebben, bereik ik toch op bepaalde moment een punt waar ik wat aan heb. Een voorbeeld; tijdens de yogalessen zet Julie een playlist op waarbij elke keer een nummer voorbij komt die ik thuis ook altijd opzet als ik even rust in me hoofd nodig heb, Naturalez -Danit. Maar nu op een of andere manier, wordt ik daar heel erg emotioneel van. Ik voel me zo ontzettend dankbaar hier te mogen zijn, in leven te zijn. Dankbaar voor het zijn voor wie ik ben, denk ik. Dankbaar voor mezelf en voor wat ik tot nog toe heb gedaan om hier te mogen zijn op de manier waarop. Niet alleen hier in Mexico, maar ook gewoon in het leven en mijn manier van denken. En niet om constant mezelf te verheerlijken, maar ik ben ook niet perse bang geweest ooit om aan mezelf te willen werken. En hier ben ik dankbaar voor. 

Samen met mij hebben nog een aantal vrouwen zich aangemeld voor deze week. Waaronder Duitse Suzanne, een vrouw van in de 40 met hele mooie ogen, ontzettend direct in haar uitspraken en vooral zegt wat ze denkt, zonder erover na te denken. Dit zorgt er soms voor dat ze wat bot uit de hoek kan komen. Ik geef haar afkomst in eerste instantie de schuld, maar dat slaat nergens op. Ze is wie ze is en dat is nu eenmaal dit. Ik besluit het te accepteren en haar gedrag bij haar te laten en het niet de kans geven mijn gevoel te beïnvloeden. Normaal zou dit me niet gelukt zijn, zou het me storen en zou ik gaan twijfelen aan mezelf. Ik trek vaker dit soort mensen aan bedenk ik me.
Dit soort mensen (vaak vrouwen) zij in het begin van ons contact vaak erg Happerig, zoals een Chihuahua. Ik weet niet hoe ik gedrag moet uitleggen, maar ik ga het proberen. Een persoon die heel erg hard zijn best doet zichzelf te zijn, maar toch ook tegelijkertijd aardig probeert te zijn, maar dit niet altijd lukt omdat ze van zichzelf toch best wel bazig en TE direct zijn. Ze denken vaak dat ze mij moeten laten zien wie het baasje is. Dus krijg je het gevoel dat ze niet mogen, maar dat is niet zo. Ze zien me meer als een soort concurrent ofzo in eerste instantie. Maar na een tijdje, net zoals met Chihuahua's (denk ik), als ik me niks aantrek van het happen in de lucht of constante geblaf en af en toe een aai geef wanneer ze dat nodig hebben, dan zien ze in dat ik toch niet zo onaardig ben en dat ze veilig zijn en ze volledig zichzelf kunnen zijn. En dat is prima. 

Dit gebeurde dus deze week ook met Duitse Suzanne. Ze heeft een paar keer gehapt en geblaft. Ik trok me er niks van aan en gaf gewoon rustig mijn reactie daarop als dat nodig was. En gisteren na onze yoga Nidra sessie kwam ze uit zichzelf naar me toe om haar excuses aan te bieden voor haar gedrag. Ik voelde zo veel compassie voor haar op dat moment. Ik kan het niet genoeg benadrukken, maar een persoon met zelfinzicht die vervolgens ook wat doet met dit inzicht, verdient al mijn respect. Het maakt me niet uit of het je lukt in een keer of niet, maar als je naar je zelf durft te kijken en ook nog eens durft toe te geven waar je in geschort hebt of fouten in hebt gemaakt, naar die persoon toe, dan vind ik dat je een medaille verdient. Er zijn maar weinig mensen die dit kunnen of überhaupt doen. Hier hebben je naar mijn mening ballen voor nodig. Maar goed je raad het al, Suzanne en ik zijn nu beste maatjes en hebben best veel overeenkomsten. Ze is een hele lieve Chihuahua. =) 

De andere 3 vrouwen zijn Abby, vrouw uit de UK. Russische mama Lana met half Armeense dochter Annastasia. Abby is een hele relaxte lieve vrouw, kun je mee over alles praten, zit totaal niks slechts in. Mama Lana en dochter Anna, mooi om te zien hoe moeder en dochter dit samen doen en hoe goed hun band is. 

Verder heb ik een poging gewaagd om te gaan kajakken en te snorkelen. Ik ben tot de ontdekkingen gekomen dat ik kajakken leuk vind en snorkelen nog steeds niet. But what's new. 

Dus buiten de muggenbulten ter grootte van een golfbal, een wifi verbinding die het 90% van de tijd niet doet en kokosnoten die om de haverklap langs me af naar beneden vallen uit de bomen, ben ik tevreden met hoe deze week verloopt.