Jinle all the way... to home

Mijn reis is anders gelopen dan ik had verwacht. Emoties gingen alle kanten op en binnen no-time. Van enthousiasme naar spanningen, naar teleurstelling naar weer enthousiasme en weer terug naar teleurstelling. Wederom niet alleen een rollercoaster, maar een heel pretpark aan emoties. Maar 1 ding is wel zeker, ik kan nu veel beter omgaan met veranderingen en teleurstellingen. En ik ben er achtergekomen dat ik toch best goed kan loslaten en kan doorgaan op iets nieuws en daar net zo enthousiast over kan zijn, voor zolang het duurt. Tot zover complimenten voor mezelf. =) 

Maar nou goed, nu ik toch hier in New York ben dan maar het beste ervan maken. Ik heb ondertussen al 3 dagen hier in New York doorgebracht en het bevalt me prima. Ik ben echt gek op de kerstverlichtingen en kerstsfeer wat er hangt. De drukte die hier op het moment is, ben ik minder gek op, want als ik niet oppas wordt ik onder de voeten gelopen door alle toeristen die hier lopen. Het is niet dat ik opval met me lengte.

Hoe dank ook, overprikkeld of niet, ik heb me de afgelopen dagen als een echte toerist gedragen. Ik heb een bezoekje gebracht aan het Vrijheidsbeeld, de Empire State building, Rockefeller centre, Times square en nog meer standaard toeristische plekken.  Alles had ik al eens gezien, maar deze keer was het in kerstsfeer en dat maakt alles mooier. Maar het mooiste van alles vond ik Dyker Heights. Een heerlijk overdreven Amerikaanse wijk, wat net zo overdreven verlicht is met kerstverlichting. Het kan niet gek genoeg lijkt het wel. Ik vond het in ieder geval mooi en kreeg er een warm gevoel van, net zoals de kerstboom in Rockefeller centre. 

Na 2 overnachtingen in Brooklyn, heb ik me nog 2 nachten geboekt in Manhatten. Bij aankomst in me kamer, waar nog wat andere vrouwen slapen, is er op dat moment 1 vrouw aanwezig. Een Chinees ofcourse. Ze zit op haar bed en heeft 2 mini wasknijpers op haar wenkbrauwen geklemd die haar oogleden vasthouden. De mini wasknijpers hebben een klein blauw vlindertje eraan. Ik merk dat ik eigenlijk willen lachen, maar dat toch maar niet doe. Maar tegelijkertijd heel veel vragen in me opkomen,  maar als belangrijkste vraag: Waarom!?  
Zal ik het vragen? Maar misschien heeft ze het zelf niet meer in de gaten dat ze die wasknijpers nog op haar ogen heeft. Misschien heeft ze hoofdpijn en helpt dit haar hoofdpijn te verzachten. Misschien vind ze het vervelend als ik er wat van zeg. Ik besluit te doen alsof ik de wasknijpers niet zie.
Na even met haar gesproken te hebben, kom ik er achter dat ze een beetje een zenuwpees is. Ze is hier voor 1 nacht en is bang om naar buiten te gaan. Best zielig, maar gezien de drukte buiten snap ik best dat je hier een beetje angstig van kan worden. Haar geruststellen heeft niet veel zin, want ze begrijpt maar de helft van wat ik zeg. Ik laat het erbij, hoe groot de behoefte ook is om haar met me mee naar buiten te nemen. Niet mijn verantwoordelijkheid, hoe zielig ik het ook vind. 

Zoals ik al zei raak ik hier van de drukte best wel overprikkeld. Daarom probeer ik elke dag een kerkje op te zoeken waar ik dan even een half uurtje in ga zitten om me te kunnen afschakelen van de drukte. Net zoals gisteravond. Toevallig was er een mis (of dienst of hoe je het ook wilt noemen) bezig. Alle mensen zongen in een koor iets wat ik zelfs met songtekst, die ik aan de deur in me handen geduwd kreeg, niks mee kon. Maar ik vond dat er wel een fijne energie hing op een of andere manier. Ik geloof er namelijk echt in dat wanneer een groep mensen bij elkaar komen en positieve energie met elkaar delen dat dit helend kan werken of dat het voelbaar is.  Het maakt niet eens uit met welke intentie ze dit doen of voor welk geloof. Als jij er als ongelovige tussen gaat zitten dan voel je die energie waarschijnlijk ook. Het is het zelfde als een groep mensen die samen het geluid OHM chanten. Je hoeft hiervoor geen boeddhist te zijn, maar het gaat erom dat je erin gelooft dat het iets goeds doet. Dus een positieve gedachten. 

Maar over dit soort dingen kan ik alleen filosoferen als ik dus in een rustig kerkje zit, op andere momenten deze week heb ik vooral het gevoel alsof ik de hele dag, maar dan ook elke dag vast zit in een Brain-fart. Ik kom niet meer uit me woorden en zelfs schrijven gaat moeizaam. Ik denk overprikkeld van alle gebeurtenissen deze week en de drukte om me heen. Ik ben daarom toch ook wel blij dat ik morgen weer naar huis ga. Eventjes had ik me nog bedacht om misschien een snel bezoekje te brengen aan de Caribische zee voor ik naar huis ging, maar gezien de mogelijkheden voor vluchten heb ik toch besloten naar huis te gaan. 

Terug naar de rust en me eigen bed. En kerst vieren met de mensen die ik lief heb. =)