Op naar de top!

Deze dag zou moet beginnen met het bedenken van een plan en rustig in de hostel of in ieder geval in de buurt daarvan blijven zodat ik kan nadenken over mijn volgende stappen... 

Maar als je mij een beetje kent dan weet je dat ik snel ben afgeleid dus zo ook vandaag. Ik leer deze ochtend een van mijn kamergenoten kenne, Anna (22) uit Mexico. Anna stelde voor om vandaag samen wat te gaan doen gezien het haar laatste dag is en zij ook opzoek is naar een leuke bezigheid voor deze dag. Het duurt daarom dan ook niet heel erg lang voordat ik me hele planning overboord gooi (en dus ook dat ik voor de volgende nacht geen slaapplek heb) en met haar opzoek gaan naar een bezig voor de dag. Tot het moment dat ik daar dus wel achter kom en dus in paniek opzoek ga naar een slaapplek. Gelukkig heb ik dat nog snel kunnen oplossen en hoef ik niet op het strand te gaan liggen met mijn koffer. Mijn kamergenoot Anna is gelukkig heel geduldig en snapt mijn paniek en geeft me de ruimte en tijd om het op te lossen voor we kunnen gaan. 

Nu ik het halve werk van wat ik eigenlijk zou moeten doen heb gedaan, kan ik met een gerust hart gaan relaxen. Tenminste dat dacht ik. We gaan de Koko Head Crater Railway bewandelen. In de tweede wereld oorlog waren er verschillende bunkers op Hawaii gebouwd, waarvan een de bunker boven op Koko Head. De spoorweg naar deze bunker was gebouwd om goederen daarheen te vervoeren. Deze spoorweg wordt nu gebruikt als een trap met 1048 treden naar een schitterend uitzicht. Het is een steile trap omhoog en met een gedeelte waar tussen de traptreden in gaten zitten waardoor je naar beneden kunt kijken, of vallen... 

Vol goede moede, wandelen schoenen aan en onze drinkflessen mee staan we onder aan de trap. De zon schijnt fel en het is warm. Maar we beginnen toch aan onze klim omhoog. Tijdens het beklimmen van de trap schieten er allerlei gedachtes door me hoofd. Waarom ben ik hier aan begonnen? Hoe ga ik dit overleven? Waarom doe ik dit ook alweer? Hoezo... het uitzicht is mooi aan de top? Elk uitzicht na het beklimmen van een trap met 1048 treden is mooi. Je hebt er zo hard voor gewerkt dus je gaat het waarschijnlijk vanzelf wel mooi vinden. Misschien kunnen we nog terug lopen... Maar ga ik dan opgeven? En dan? Kom ik thuis en ga ik vertellen dat ik een halve trap heb beklommen... nee ik ga niet opgeven, ik ga door. We besluiten steeds te rusten naar een paar treden en te drinken. Op weg naar boven komen we mensen tegen die of naar beneden gaan of ook naar boven samen met ons.

Tijdens het lopen bedenken ik me dat, deze klim een beetje op het leven lijkt. Iedereen wil naar het uiteindelijke doel, een mooi uitzicht die je gelukkig maakt. Maar je moet daar eerst heel hard ervoor werken. Je kunt naar boven rennen en in een half uur al genieten van een mooi uitzicht. Maar als je net zoals ik wat minder goede conditie hebt dan doe je hier 2 uur over. Stap voor stap en met pauzes er tussen in. Soms wordt het zo zwaar dat je wilt opgeven. Soms kom je mensen tegen op je pad die je in de weg lopen en je uit je ritme halen. En dan moet je weer even stoppen. Soms wil je mensen die met je mee omhoog lopen helpen, maar ook dit zorgt voor vertraging voor jezelf. Want zij zijn jou niet en zij hebben jou tempo niet. Maar soms kom je ook mensen tegen op je pad die je bemoedigende woorden toestoppen en je vertellen dat je goed op weg bent of die je tips geven, maar daarna hun eigen weg bewandelen op hun eigen tempo.

Je komt op gedeeltes uit die nog moeilijker waren dan de andere. Hoe verder of hoe hoger je bent op de trap, des te zwaardere de klim. Het wordt steiler, warmer en je benen en lijf willen niet meer meedoen. En net wanneer je dacht dat je het al zwaar had krijg je nog een uitdaging. Nu komt het gedeelte met de gaten tussen de treden in. Wat ga je doen? Neem je deze uitdaging en ben je aan het eind extra trots op jezelf? Of ga je eromheen en ben je evengoed trots op jezelf omdat je de top hebt bereikt? Tijdens de weg omhoog geef ik me zelf de rust om er omheen te lopen.

Ik voel me een klein beetje teleurgesteld in mezelf, want ik ben niet bang aangelegd voor dit soort dingen. Maar mijn lichaam werkte niet mee en ik vond het te risico vol op met vermoeide en trillende benen deze treden te bewandelen. Ik kan er niet te lang bij stil staan want hebben nog even te gaan. En dit soort gedachtes kosten me nu even te veel energie. Energie die ik nu nodig heb om mezelf op te peppen en die trap omhoog te krijgen. Je zou denken hoe hoger je komt hoe makkelijker het wordt als je het einde bijna kan zien. Maar ook dat valt tegen. De traptreden worden steeds hoger en steiler, opgeven is nog steeds een optie. Maar dat gaan we zeker niet doen, dan maar nog langere pauzes nemen tussendoor. Maar ik zal hoe dan ook nu naar boven. 

En dan zijn we er eindelijk, boven op de top! Wat ben ik trots en blij! Het uitzicht is inderdaad heel erg mooi en niet alleen omdat ik er zo hard voor heb gewerkt, maar ook omdat er zoveel te zien is. Ik ben blij dat ik niet heb opgegeven en ben doorgegaan, op mijn eigen tempo en rusten daar waar ik dat nodig had. Stap voor stap naar het uiteindelijke geluk. 

En ook hier was er geen lift naar het uiteindelijke geluk, wel een trap. 

Bij de afdaling ben ik trouwens de uitdaging van de gaten trap wel aangaan! Met trillende benen en ik heb het gehaald! 

Dus heb ik me mezelf beloond met een super lekkere burger naderhand. 🤗

Mahalo!