Rustaaaagg!

En dan ben ik er eindelijk! Na bijna 40 uur reizen kom ik aan in mijn Hostel in Waikiki beach. Ik slaap met 4 andere meisje in een kamer. In eerste instantie niet wat ik ervan had verwacht. Er stond in de recenties dat het een schone kamer was. Maar ik vraag me af hoe vies de mensen zijn geweest die dit hebben beoordeeld, schoon is in mij ogen wat anders. Maar goed, het is te doen. 

Ik besluit om het rustig aan te doen, want ik heb een lange reis achter de rug, met ontzettend veel turbulentie, in mijn emoties dan. Ik heb me zo eenzaam, verdrietig, blij enthousiast, ongeduldig, gespannen, angstig maar ook dankbaar gevoeld, soms tegelijkertijd en soms kort op elkaar. Dus ik ga een stukje wandelen richting Waikiki beach en zoek me wat te eten. In de avond nog een beetje slenteren door de winkelstraten om vervolgens met een zware jetlag hoofd als een zombie naar me hostel te terug te lopen. 

Eenmaal daar aangekomen besef ik me dat ik nog helemaal geen plan heb voor wat ik de komende dagen kan gaan doen of waar ik ga slapen en of ik naar de andere eilanden wil. Dat gaan we dan nu even uitzoeken, beter nu dan morgen want dan heb ik nog minder tijd. Ik ga met me chromebook in de eetruimte zitten om me daar goed te kunnen focussen op hetgene wat ik moet doen. Maar in plaats daarvan vind ik het ook wel gezellig om nieuwe vrienden te maken. Dus ik raak aan de praat met een jongen genaamd Stevie/Steven/Stefan of iets in die richting. Tot het moment we uit de ruimte moeten omdat het al 22.00 uur is. 

Wanneer ik op onze kamer kom heb ik nog steeds geen plan. Dus je raadt het al de jetlag heeft plaats gemaakt voor een paniekaanval. Ik bel het thuisfront om me weer rustig denkend te krijgen. Dat lukt enigszins en ik besluit om morgen op me gemak en met een leeghoofd alles uit te zoeken wat ik moet doen, maar vooral rustig aan te doen. Goed plan zou je zeggen. Op naar de volgende dag in Hawaï! 

Mahalo!🤙🏽