cliff hanger

Voor vandaag heb ik me ingeschreven voor een beach tour samen met de hostel gasten. Maar ik had me bedenkingen hierover en heb me bedacht. Dus ga ik vandaag samen met een gepensioneerd koppel naar het strand in Lahaina. Lahaina ligt aan de west kant van het eiland en heeft hele mooie stranden. Het stadje ziet er toeristisch, maar toch heel gezellig uit. Geen grote gebouwen hier zoals in O'ahu, maar kleine gezellige winkeltjes. Het duurt ongeveer 1.5 om vanuit het hostel bij het strand met de bus uit te komen. 

Het is een hele warme dag en had graag willen zwemmen, maar de gigantisch hoge golven maken het onmogelijk. Ik durf echt niet het water in. De golven zijn soms 2x mijn lengte. En dan mag ik dan klein zijn, maar dat maakt het niet veel beter. Ik verdrink vast bij de eerste golf al, dus laat maar. Dat is trouwens hier bij het ene strand nog meer dan bij het andere. Zo een hoge golven als dat ik hier heb gezien heb ik nog nooit eerder gezien. Ik zie trouwens ook voor het eerst in me leven, mensen surfen. In het echt bedoel ik dan. Heel indrukwekkend moet ik zeggen, hoe ze dat doen. 

En stukje verder op het strand is een grote rots, daar zijn de golven wat minder hoog. Van die zelfde rots zie ik ook mensen af springen. JA! Dat wil ik ook! Ik heb dat altijd al eens willen doen. Ik zie op vakantie vaak mensen van een rots af springen of zelfs salto's maken, het lijkt me echt een super vet idee om dat ook te gaan doen. Ik heb niet lang nodig en ik begin aan me klim naar het gedeelte van de rots waar je van af kunt springen. Onderweg daar naar toe kom ik een stelletje tegen die ook gaan springen. Hoe dichter ik bij de uiteinde van de rost kom hoe zenuwachtiger ik word. De weg er naar toe is ook niet bepaald makkelijk. De puntige rotsen doen pijn aan me voeten en ik ben me al aan het bedenken hoe de weg terug zal gaan als ik toch niet meer wil springen. Eenmaal boven op de rots beginnen mijn benen en armen te trillen. Ja echt, te trillen. En niet een beetje, maar gewoon echt te shaken. Ik ben zo bang om te springen en wil eigenlijk terug lopen. Het stelletje dat samen mij naar boven is geklommen is al gesprongen. Ze zijn me vanuit het water proberen gerust te stellen om ook te springen. Ik moet zeggen ze hebben echt geduld met me en zijn echt heel erg lief en behulpzaam. Dat zijn de meeste Amerikanen hier wel moet ik zeggen. Na 5 minuten te hebben staan shaken en ademhalingsoefening te doen, meld ik hen toch maar dat ik niet ga springen. Ik wil terug naar beneden, maar ook weer niet. Ik voel me bang, zenuwachtig, maar ook teleurgesteld omdat ik dacht dat ik dit echt zou gaan doen. Dus ik bedenk me en ik blijf nog even zitten op de rots, misschien dat ik opeens moed krijg en toch spring. Ik bedenk me allerlei manier waarop ik van de rost kan afspringen zonder dat het te eng is. Misschien gewoon er vanaf rennen, maar wat als ik uit glij? Of misschien achterste voren en dan eraan gaan hangen? Nee, misschien val ik dan te dicht op de rots. Terug lopen is echt een ellende, ik ben bang dat er niks anders op zit dan springen.

Ondertussen komen er steeds nieuwe mensen naar boven en springen (lijkt het ) met gemak van de rots naar beneden. Nu staat er een groepje mannen op de rots en een voor een springen ook zij naar beneden. En ook zij proberen mij nu vanuit het water gerust te stellen en te helpen. Uit eindelijk na 5 minuten lukt het me om toch te springen terwijl ik keihard gil alsof ik dood ga. Voor mij voelde het ook zo overigens. Eenmaal in het water, met me topje in me nek en hyperventilerend, tril ik nog steeds na. De mannen die me hielpen zijn gelukkig super aardig en blijven even bij me tot ik rustig ben. YES! ik heb het gedaan! Super trots natuurlijk, maar echt NOOIT MEER! Echt nooit meer. Stom gedoe, dit is helemaal niks voor mij, om van een rots af te springen. Maar goed stond op me bucketlist en ik heb het gedaan. Check! 

(onder video's heb ik het bewijs gedeeld)

Het oudere koppel waar ik mee naar het strand was, gaat al eerder terug naar het hostel en ik blijf achter. Zo heb ik ook even tijd voor mezelf en om hoofd even leeg te krijgen. Ik bedenk me dat ik het mezelf veel te moeilijk heb gemaakt de laatste dagen. Ik kom hier naar Hawaii, omdat ik het Hawaii gevoel wil ervaren, maar ook het alleen reizen een keer wil meemaken. Ik hoef niet perse echt wandeling mee te doen om elke bezienswaardigheid te zien die er hier is. Doordat ik hostel verblijf kom ik natuurlijk allemaal mensen tegen die hier maanden of weken verblijven. Zij zien natuurlijk een hoop van het eiland in die tijd. Ik heb me constant proberen aan te meten met hun, proberen evenveel te zien en te doen in 8 dagen tijd als wat een andere om 4 weken doet. Dat gaat niet en dat werkt niet. Dus ik heb besloten dat ik vanaf nu af aan alleen nog als prioriteit heb om te rusten en te doen waar ik zin in heb en niet me zelf te verplichten alles te moeten zien wat anderen ook willen zien. 

Dit bedacht te hebben, zie ik een douche op het strand en wil me daar af spoelen van het zeewater. Waar ik afgeleid raak door een mooie groene tuin waar paden door heen lopen. Ik besluit om daar doorheen te wandelen. Wat ik niet weet is dat dit de tuin is van het Sheraton Resort Maui. En zo dus "perongeluk" uit kom bij het zwembad van het Sheraton. Het personeel wat langs loop groet me heel vriendelijk, maar zien blijkbaar verder niet dat ik geen gast ben. Dus ik besluit om te gaan zwemmen in het zwembad nu ik hier toch ben. Na een paar baantjes te hebben gezwommen door het mooie zwembad, vind ik dat het tijd wordt om terug te gaan naar mijn hostel. 

Ik schrijf me in voor voor een wandel tour door de Waihe'e ridge voor de voglende dag.