Vamos!

Het is zondag, mijn vertrek dag naar Amsterdam. Ik ga een nachtje eerder daar slapen zodat ik op tijd op het vliegveld kan zijn. Ik heb geleerd van me vorige reis. Ik ga deze keer niet in paniek raken of rennen voor me vlucht. Ik zorg ervoor dat ik ruim op tijd daar ben zodat ik meer dan genoeg tijd heb voor alles en elke rij die ik daar moet tegenkomen. 

Maar volgens mijn gevoel klopt er iets niet. Mijn koffer is al een paar dagen helemaal ingepakt en ik hoef er niks meer bij te doen of eruit te halen. Ik twijfel aan me eigen goede voorbereidingen. Ik kan toch niet alles al hebben ingepakt? En ook nog ruim op tijd klaar zijn? Ik ben vast iets vergeten, maar wat? Ik kom er niet op, ik heb volgens mij helemaal niks vergeten. Ik ben dit gewoon niet gewend. Want zo voelt het dus als je goed voorbereid bent en alles op tijd klaar hebt?  Wat raar.

Ik heb deze keer veel minder last gehad van mijn keuzestress tijdens het inpakken. Dat heeft er waarschijnlijk ook wel voor gezorgd dat ik al zo snel klaar was. Een goed teken denk ik. Mijn reis kan beginnen. 

Eenmaal op het vliegveld de volgende ochtend, blijkt het deze keer helemaal niet druk te zijn. En sta ik binnen 1.5 uur op een verlaten gate waar mijn vlucht van gaat vertrekken. Dus ga ik vast mijn excursies uitzoeken die ik graag wil doen, want zover reikte mijn voorbereiding nou ook weer niet. 

Ik word gestoord in  mijn fantastische voorbereidingen door iemand van de beveiliging. Meneer van de beveiliging ziet zijn kans schoon om een praatje te komen maken, gezien er nog geen kip op het vliegveld is. Blijkt dat deze meneer ook een Afghaan is en zeer geïnteresseerd in waarom ik alleen reis, maar vooral zonder man. En wat mijn ouders daarvan vinden. No judgement overthere. 
Normaal gesproken zou ik hem een sneer hebben gegeven of hem met doodse blikken hebben weggejaagd, maar vandaag liet het me koud. Want ik ga naar CANCUN!! 

Het is gelukkig ook rustig in het vliegtuig, wat betekent dat ik dus weer languit kan gaan liggen en een hele relaxe vlucht heb. Beide vluchten, zowel naar Houston, waar ik overstap maar ook naar daarna naar Cancun. Nog een leuk voordeel is dat Shirley en Rachel met me meereizen tot Houston, dit maakt het wel wat gezelliger. Maar na ons afscheid in Houston voel ik toch wel weer de zenuwen opkomen. 

Helemaal alleen naar Mexico... was dit wel een goed plan? Wat als ik weer paniekaanvallen krijg? Of het helemaal niet leuk vind daar? Ik probeer me hoofd een beetje te negeren. Het lukt me niet helemaal want ik voel een naar eenzaam gevoel weer opkomen. Maar ook weer logisch. Ik ben moe, heb al een lange vlucht gehad en ga weer naar een plek waar ik nog nooit ben geweest, ALLEEN. Dat mag best spannend zijn besluit ik. 

Eenmaal aangekomen in Cancun wordt ik meteen beloond met een heleboel warmte. Heerlijk, ik kan eindelijk de 4 lagen kleding die ik had aangetrokken, omdat ik het vertikte een jas aan te trekken, uit doen. Naast warmte ook een heleboel chaos en een horde aan taxichauffeurs die allemaal in het Spaans naar me roepen en op me afstormen. Want oh ja, mijn uiterlijk zorgt ervoor dat iedereen Spaans tegen me praat. Beetje jammer dat ik het dan niet versta en wat dan weer zorgt voor verbaasde blikken. Misschien dat ik na deze 2 weken toch iets beter Spaans kan spreken dan. 

Aangekomen in me hostel Mayan Monkey. Omdat hier een feestje gaande is (schijnbaar elke avond ben ik achtergekomen), twijfel ik even of ik wel goed zit. Jup, dit is het. Het ziet er opzicht wel gezellig en mooi uit allemaal, netjes onderhouden en mooi. Personeel is heel vriendelijk en ook niet oneven om naar te kijken ;). Slaapzalen zijn ook prima en 'Hostel schoon'. Als je mijn Hawaii avontuur nog kan herinneren dan snap je deze term. 

Het plan voor vanavond is: sim kaart regelen, eten, douchen en slapen. Daar tussenin maak ik nog een kleine wandeling door de straat. Mijn hostel ligt namelijk op 100 meter van Coco Bongo en al het andere uitgaansgelegenheid. En heel eerlijk als ik hier doorheen loop, klinkt en ziet het er echt niet verkeerd uit. Ik zie mezelf hier wel dansend staan deze week. Maar nu eerst mijn jetlag weg slapen.