in 2 minuten 2 jaar ouder

24 november 2022 - Cozumel, Mexico

Ik had al eens gezegd dat de Mexicanen heel relax zijn en dus niet zo van de tijd. Opzicht geen probleem, gezien ik dat zelf ook niet altijd ben. Ik bedoel als er iemand problemen heeft met op tijd komen, dan ben ik dat wel. Maar deze keer was IK wel in ieder geval op tijd. 

Het idee was dat ik om 6.45 uur opgehaald zou worden in me hostel voor mijn excursie naar Chichen Itza, met een lunch in een Maya gemeenschap, tour door het stadje Valladolid en zwemmen in een cenote (een van de 3000 sinkholes in Yucatan). Dit klinkt als een fantastische en relaxe tour, maar ik ga je nu proberen een beeld te schetsen van de realiteit. 

Ik werd om 7.15 uur opgehaald (3 kwartier later dan afgesproken) met een klein busje, om vervolgens afgezet te worden op een plek waar nog 59 andere verwarde en slaperige toeristen werden afgezet. Niet wetende wat er nu gaat gebeuren. Hier wordt de groep opgedeeld in 2 groepen en verdeeld over 2 bussen. Vervolgens Rijden we 3 uur lang naar een kleine Maya gemeenschap, waar we een lunch in buffetvorm krijgen. Nadat we eerst opgelicht zijn door de mensen die hier werken.

Het begint met een klein toneelstukje, waarbij het hoofd van de gemeenschap met een heel gebeuren komt optreden. We worden 'gereinigd' en vervolgens mogen we 1 voor 1 naar zijn tent komen om een 'blessing' van hem te mogen ontvangen. Klinkt goed toch?
Tot dat je daar in zijn tent staat en hij je zegt; eerst 100 Amerikaanse dollars betaald te willen krijgen voor hij je een 'blessing' kan geven.
Maar wat ook een optie is dat je een heilig beeldje van hem koopt voor 800 dollar, die je 3 dagen na aankoop eeuwige rijkdom zal brengen. Dus je krijgt het geld in meer dan drievoud terug. Dit is ook letterlijk wat hij zegt overigens.

Hier vriendelijk voor bedankt te hebben, worden we geleid richting een winkeltje, waar al deze beeldjes, sieraden en andere spullen worden verkocht voor bizar hoge prijzen. Gewoon echt belachelijk hoge prijzen, waarbij je bij elke aankoop uitbundig wordt bedankt dat je de Maya gemeenschap hierdoor in leven houdt en dat ze je eeuwig dankbaar zijn. Als je het mij vraagt vond ik dit allemaal maar een beetje veel gedoe en ongemakkelijk worden. Dus heb ik niks gekocht, wel me erin laten luizen 5 dollar te betalen voor een foto die ik maakte met mijn eigen telefoon. Ik zal deze dure foto even delen met jullie. Ik heb er immers voor betaald. 

IMG_20221123_112028_1 

In een van de winkeltje kun je via het Maya kalender je geboortedag laten uittekenen in hun Maya symbolen en etc. Ik kan het niet meer heel goed uitleggen wat het nou precies is, maar je krijgt dus een mapje waarop de dag die jij doorgeeft is uitgetekend met hun symbolen, je totemdier berekend en je Maya naam en geboortedatum. Ik vond dit leuk en wilde het graag. Er was alleen 1 probleem dat ik niet mijn echte exacte geboortedatum weet. Dus ik gaf de datum door die ik een keer zelf heb uitgerekend, 2 Juli 1987. Met enige twijfel geef ik deze datum door, maar besluit toch ook weer even uit te reiken naar me vader om nog eens te proberen mijn exacte datum te achterhalen. Helaas krijg ik niet snel genoeg een reactie, dus mijn Maya mapje wordt berekend aan de hand van 2 Juli'87. 

Eenmaal terug in de bus krijg ik dan toch reactie vanuit thuis en na een paar keer over en weer berichten kom ik achter mijn echte geboortedatum, dag, jaar en tijdstip. Ik ben geboren op een donderdagavond om 22.30 uur op 1 Juli 1987. Ik ben 35 jaar oud. 
Ik ga proberen te omschrijven hoe ik me voelde op dit moment, zitten in een bus tussen 29 onbekende mensen. Ik ben al best wel een tijdje opzoek naar mezelf, naar wie ik nou echt ben als mens. En daarbij hoorde mijn echte naam, leeftijd, geboortedatum, plaats en sterrenbeeld ook bij. Het enige waar ik echt duidelijkheid over had was mijn geboorteplaats. De rest was onduidelijk. Dus dat ik nu in een paar berichten opeens wist 'wie ik ben' maakte me plots heel erg emotioneel. En daar zit ik dan in een bus, met een slapende Filipijnse naast me, te huilen. Echt gewoon dikke tranen heb ik het dan over. Maar niet omdat ik me verdrietig voelde, maar soort van opgelucht maar ook heel blij? Of een combinatie daarvan misschien? Hoe dan ook mijn Maya berekening klopte dus niet meer, dus de persoon die WEL geboren is op 2 Juli 1987, mag zich melden bij mij, ik heb een souvenirtje voor je.

We komen vervolgens aan bij Chichen Itza, een van de 7 wereld wonderen. Hier krijgen we een tour en wat vrije tijd om rond te wandelen. De tempel is kleiner dan wat ik ervan had verwacht, maar even goed imposant om te zien. 

IMG_20221123_140846_144IMG_20221123_135244IMG_20221123_125703 

Nog net voordat we hier bijna een zonnesteek zijn opgelopen gaan we weer terug naar de bus, om door te reizen naar de cenote. En wat ik hier heb meegemaakt is alweer gewoon bijna beschamend, maar ik vertel het toch want ik hou ervan om mezelf voor schut te zetten. 

Tijdens onze wandeling bij de tempel verteld al iemand dat je in de cenote, van een cliff of een platform af kunt springen. Als je mijn Hawaii verhaal nog kan herinneren en kunt herinneren hoe hoog dit was dan kan je waarschijnlijk mijn antwoord hierop al raden: "nee, dat ga ik dus echt niet doen, ik wil niet nog een bijna dood ervaring!". 
Dit plan heeft niet lang stand gehouden. Ik heb me zwemvest aan en loop met twee jongens mee naar beneden de cenote in. Zij zijn vastberaden dat ze ervan af gaan springen, want het is immers MAAR 3 meter hoog. Ik heb me twijfels. Ik wil eigenlijk niet, maar ik vergeeft het mezelf nooit als ik het niet doe, wanneer kom ik weer dit tegen en kan ik in de herkansing? Nee, hoe bang ik ook ben en hoe hard me benen al aan het trillen zijn, ik MOET dit doen. Dit ziet er dus als volgt uit. We komen aan bij het punt waar je van af kunt springen. Die twee jongens springen er met gemak van af als het niks is, de uitslovers. En ik sta daar met trillende knieën en een rij van ik denk een honderd mensen lange als het al niet meer is. Ik voel paniek en draai me om en bedenk me dat ik dit niet wil, meteen een seconde erna wil ik niet toegeven aan mijn angst en wil ik wel springen. En dit gaat zo een paar keer door. Vervolgens heb ik dus al 8x besloten te gaan springen en dan toch maar niet. Die twee jongens zijn nu ondertussen al 3 keer gesprongen en de rij loopt door en iedereen springt gewoon. Ik sta nog steeds te trillen. Ik bedenk een plan. Een van die twee jongens, Andrea moet onder in het water gaan wachten tot ik erin ga springen, want als ik een paniekaanval krijg in het water wil ik iemand bij me hebben. Hij stemt hierin mee gelukkig. Die andere jongen blijft staan en gaat het filmen, want ik moet dit vastgelegd hebben. Maar omdat dit gedoetje nu al zo lang duurde heeft zowat iedereen in de cenote het meegekregen hoe bang ik ben, maar toch ook heel graag wil springen. Wat dus resulteert in dat wanneer ik op de platform sta iedereen in de cenote "Jump, Jump, Jump" aan het roepen is. Mijn angst zorgt ervoor dat ik dit niet helemaal meekrijg, maar wel besef dat ik nu niet meer terug kan. Nu moet ik wel. Godver de tering. Gelukkig is het gefilmd en ik zal het met jullie delen, maar probeer vooral mijn fannypack onder mijn zwemvest te negeren. Je kunt het terug vinden onder het kopje video's) 

IMG_20221123_161048

Eenmaal in het water gesprongen, ga ik natuurlijk zoals verwacht hyperventileren. Maar ik was er op voorbereid en Andrea is heel erg lief en aardig, dus dat is zo over. Maar het duurt zeker een 20 minuten voordat ik ben bijgekomen van deze sprong en een beetje trots kan zijn op mezelf. Maar ook vooral omdat allemaal mensen dit uitspraken naar me, dat ik het toch maar gedurfd heb, ondanks dat ik zo bang was. Ik weet nog niet helemaal op dit moment of ik blij moet zijn met de complimenten of dat ik me voor lul voel staan. Ik laat het even in het midden, ik beslis later wel. Voor nu weet ik weer zeker dat ik dit nooit meer ga doen! 

Na de cenote hebben we nog een hele vluchtige stop in Valladolid en dan rijden we weer 3 uur terug naar ons hotel. In de bus worden er plannen gemaakt om samen een drankje te gaan doen later op de avond, dus dat doen we en ik lig vervolgens rond half 5 netjes in me bed. zodat ik de volgende ochtend om half 7 wakker kan worden om niks te kunnen doen. Want ja, thats Jetlag-life I guess. 

Nou doei dan! 

Foto’s